Ziekenhuis

Xenia keek naa haar mama.
Ze voelde verdriet hier.Je zag een kleine traan in haar oog.

"Nee meis niet huilen er is niks hoor." zei ze zacht toen ze merkte dat er een traantje in Xenia's oogje kwam.
"Er is echt niks aan de hand." ze zuchte ze loog er was wel iets aan de hand, maar daar was Xenia nog veels te jong voor.
Ze aaide het kleintje over haar bolletje en haalde het flesje uit haar mond.
Ze keek naar de zuster en ze dacht al meteen aan een speen.
Waar kon ze die nou weer vandaan halen?
Ze mocht hier nu nog niet weg de zuster had namelijk gezegd dat ze morgen weg mochten wat zou ze daar blij mee zijn.
Gewoon weg uit het ziekenhuis lekker een huisje kopen met het geld wat ze geërfd had en met het geld dat ze uit het huis mee had genomen.
Dus eigenlijk had gestolen.
Er zou veel geld in Xenia zitten, maar dat boiede haar eigenlijk niet als Xenia maar bij haar echte moeder kon wonen.

Het traantje verdween en ze lachte weer.
Toen opeens hoorde ze miauw.
ZE keek opzij en zag een pluizebol.

Nikkie hoorde het gemiauw ook ze schrok een beetje, maar lachte daarna ook weer.
Ze grinikte de kleine pluizebol die was al groter geworden hij had blijkbaar een beetje zitten rondzwerven door het ziekenhuis en had haar weer gevonden.
"He plukje." ze begon een beetje onhandig te doen en moest nu een klein beetje lachen.
Ze wou Plukje aaien die ook weer is wat aandacht nodig had.
En ze wou ook Xenia nog vast blijven houden.

Xenia keek naar plukje en glimlachte.
Ze keek even op en dacht dat ze een andere man zag.

Zelman liep langzaam naar binnen en zuchtte diep. Hij ging tegen de muur aan staan en keek naar de twee.
''ga je haar houden?'' vroeg Zelman serieus.

Xenia keek zelman aan.
Hij zei iets maar in haar oren klonk het zo bwhdshgyezgfheuyrgf(xD)
Ze keek hem raar aan en lachte.

Seraphine zat rustig te eten in de cafetaria, en ze kijkt wat om haar heen. Toch wist ze dat
Marie het meisje dat ze gered had niet altijd bij haar kon zijn, en voorlopig zou ze wel voor
haar gaan zorgen en gelijk ook een gezin zoeken die haar een thuis kunnen geven.

"Nou ja ik kan haar moeilijk naar een andere famillie sturen en het laten opgroeien bij nep ouders eigenlijk.
Ik kijk nog wel even, maar voorlopig nog wel." zei ze serieus terug tegen Zelman.
Ze keek Xenia lief aan die begon te lachen.
"Wat is er zo grappig meiske." zei ze zo lief mogelijk.
Ze glimlachte kort en keek even naar buiten waar een dokter aan kwam lopen.
"Euhm mevrouw ik moet uw leven denk ik erger maken." zei de man plechtig en Nikkie ging al een beetje recht op zitten om aandachtig te luisteren.

Zelman knikte langzaam naar Nikkie. Toen hoorde hij de dokter en verstijfde even.
Het zou toch niet over hem gaan? Over zijn gedrags problemen?
Zelman wou niet dat Nikkie dat nu te weten kwam, ze had al genoeg zorgen aan d'r hoofd.
Hij bleef gespannen staan en keek afwachtend naar de dokter.

Xenia keek op.
De dokter zei "ik moet u melden dat zowel jij als je baby een hartziekte hebben."
Xenia keek naar haar mama en haar gezichtje vertrok.

Nikkie hoorde wat de dokter zei ze schrok er enorm van hoe kon dat gebueren.
Waarom was dat niet eerder opgemerkt nog voordat ze zwanger was geweest.
Ze zag het gezichtje van Xenia vertrekken XD.
Haar gezicht werd langzaam wit en haar ogen werden nat ze wou wel janken als een baby zo hard ze kon door het hele ziekenhuis.
Nu ook dit weer, waarom had zei nou altijd pech.
"Dokter zou zouden wij dan ni niet lang te le even hebbe?" vroeg ze bevend ze keek met tranen in de ogen naar de dokter.
De dokter knikte langzaam van ja "Ja dat is zo." zei de dokter zacht en zag dat de tranen in Nikkie's ogen stonden.
"Zal ik haar maar over nemen?" vroeg de zuster die het al een uurtje geleden wist en wist dat Nikkie wel in tranen uit zou barsten.
Versteen knikte Nikkie van ja.
De zuster pakte Xenia op en bracht haar naar een andere kamer waar ze lekker kon spelen en graaien.
Ook al was ze nog jong.
De tranen begonnen bij Nikkie al meteen te vloeien toen Xenia weg was.
"Hoe kan mij ij dit no ou gebu ueren?" vroeg ze zacht.
Ze keek ontroostbaar naar Zelman ze wou weg gewoon weg uit het ziekenhuis.
Weg van haar rot leven ze was aan de ene kant blij dat ze niet lang te leven had, maar aan de andere kant ook weer niet.
Zelman zou dan veder in verdriet leven en zou Xenia dan opvoeden.
Als Zelman dan een beetje van Xenia zou gaan houden zou Xenia dood gaan en Zelman zal dan weer veder in verdriet leven.
Een andere zuster kwam binnen die haar witte en betraande gezicht zag.
"Het komt wel goed." susde de zuster toen de zuster Nikkie in de armen nam.
"Nee dat komt het niet ik zal eerder overlijden net als mijn kind.
Wie zou mijn kind op moeten voeden?
Waarom heb ik nou weer een pechleven?" riep ze woest naar de zuster die ze van zich af had geduwd.
"Als ik toch eerder sterf waarom zou ik dan niet nu zelfmoord plegen?" riep ze woedend.
Ze gooide de vaast met bloemen die altijd wel op haar nachtkastje stond van het nachtkastje af.
Het glas brak en het werd overal nat.
Ze gooide de deken weg en werd nu echt woedend.
"Geef me een reden waarom ik geen zelfmoord zou plegen?
De hele wereld weet zowat wie ik ben en zal mij zielig vinden.
Ik wil dat niet.
Waarom zou ik nog leven?" riep ze woedend en sloeg de zuster een paar keer in haar gezicht.
Langzaam liep ze naar de zuster toe en keek hem woedend aan.
Op dat moment had de dokter achter zich een spuitje gepakt waardoor ze zou gaan slapen.
"Wat moet u daar mee?" vroeg Nikkie toen de dokter het spuitje bij Nikkie hield.
"Nou jou in slaap brengen." zei de dokter plechtig en alsof het de gewoonste zaak van de wereld was.
"Nou dat dacht ik niet." riep Nikkie woedend en gooide het spuitje uit zijn handen.
Snel liep ze weg naar Xenia ze keek om zich heen en wist een mes te vinden.
Met Xenia in haar ene hand en met het mes in haar andere hand liep ze woest naar de ingang van het ziekenhuis.
Daarna rende ze woest weg met een paar dokters achter haar aan.

Xenia wist niet wat er gebeurde maar wist wel dat het niet goed was.
Er vielen tranen op de grond van haar en haar moeder.

Jirou zat ergens op een bankje.
Hij zag nikkie xenia had hij nog niet gezien.
Heel snel liep hij naar haar toe en nam haar mee naar zijn huisje.
"daar zijn we veiliger dan hier"zei hij.