Ziekenhuis

"Daar heb je gelijk in"zei ze vriendelijk

"tuurlijk joh, of we gaan ons nu bemoeien maar daar heb ik geen zin in..." zei ze droog.

Darwin glimlachte naar Bella zonder ze tanden te laten zien. Hopelijk dood Zelman hem niet anders zit doe irritante geest achter mij aan dacht Darwin.

"Wel mensen ik verveel me en ik ga iemand zin om mee te gaan"zei ze

"Ikkeuh!" riep Tove overdreven, opeens was ze stil. "waarheen dan?" vroeg ze daarna.

´In iedergeval niet het kerkhof, daar krijg ik rillingen van´, zei Darwin. ´Anders gaan we wat drinken in de plaatselijk cafe of kroeg?´

"Laten we naar het cafe gaan,maar ik volg jullie want ik weet niet waar dat is"zei ze vriendelijk en ze keek even naar darwin.

"Ok..." zei Tove en liep weg.

( ik maak lekker geen topic )

(ik ook niet)
Bella volgde haar en glimlachte in zichzelf.

Nikkie werd teruggebracht er werd veel geholpen door dokters en/of zusters.
Uiteindelijk lag ze in haar oude bed met het katje bij zich langzaam werd ze wakker ze keek om zich heen ze was weer in het ziekenhuis.
"We zullen u uw oude zuster weer toewijzen en uw oude dokter." mompelde de dokter blijkbaar van schaamte.
"Oke." zei ze zacht terwijl ze verlangend naar de deur keek om ze te ontmoeten.
De zuster kwam binnen en glimlachte ze was ergens nerveus voor zelf wist ze niet waarom.

Bella kwam binnen en keek de dokters en zusters aan.
"Hey hoe is het nu"zei ze

"Goed alleen Zelman." zei ze toen ze merkte dat zelman er niet was.
"Hij maakt zich teveel zorgen om mij het komt heus wel goed met mij ik lig dan nog wel op de intensive care maar dan hoeft hij niet zo bezorgd om mij te zijn.
Ik word er eigenlijk gewoon gek van." zei ze en keek bella aan.
"En hij is nogal snel op zijn teentjes getrapt." zei ze en begon het witte bolletje te aaien wat haar blijkbaar gemist had.

"Heb je het al tegen hem gezegd want dat helpt ook"zei ze.
Ze keek de kat aan en glimlachte de dokter die bella de laatste keer dat ze hier was moet controleren kwam binnen.Hij keek bella even aan en keek toen naar nikkie.

"Wat is er dokter?" vroeg ze geschrokken van zijn gespannen gezicht.
"Euhm niks." loog hij en keek naar Bella.
"Ik zeg het wel even als je alleen bent en met de kleine in je buik en met het kleine katje daar." zei hij lachend hij keek naar het katje en aaide het en keertje.
"Nee zeg maar nu dat heb ik liever dan alleen huilen." de dokter knikte en besloot het maar te zeggen.
"Nou euhm je weet dat je al twee maanden hier licht en dus ook blijkbaar twee maanden zwanger bent, maar dat is niet zo.
Je vader heeft gelogen tegen je je was al twee maanden zwanger alleen merkte je het niet echt omdat hij je zei dat je wijde kleren aan moest trekken.
En je mocht nooit in bad of je wist het wel." zei de dokter en keek Nikkie aan.
"Ja ik wist het al wel stiekem had ik al een zwangerschastest gedaan.
En dat had ik dus al twee maanden van te voren gedaan en toen deed ik dus zelf telkens wijde kleren aan.
En toen ik hier aan kwam kon je nog niet super goed zien dat ik zwanger was.
Want mijn magerheid was in het voordeel.
En zo kon dus ook niet goed zien dat ik mager was." zei ze en slikte even.

Bella keek even weg.En luisterde naar het gesprek.
"En jij jongedame ik moet je nog onderzoeken"zei de dokter.
"Nikkie ik ga even weg"zei ze en liep dan met de dokter mee.

Nikkie keek Bella na ze wist niet waarom ze onderzocht moest worden, maar het zal vast wel belangrijk zijn.
De zuster liep op haar af en duwde haar een eindje naar de zijkant zodat de zuster naast haar kon zitten en haar gerustkon stellen.
"Het komt wel goed." fluisterde de zuster telkens in haar oor.
Nikkie was eigenlijk ontroostbaar.
"Nee dat komt het niet." zei ze telkens terug als antwoord op wat de zuster zei.
De zuster pakte Nikkie's kin vast en keek haar recht in de ogen aan "Geloof me nou het komt goed." zei ze nu een beetje streng.
Ze stapte van het bed af zodat Nikkie de ruimte zou hebben.
"Die man die jouw dit aan heeft gedaan is nu weg dus wees gerust." zei de zuster en maakte blijkbaar wat te eten klaar voor Nikkie.

DE dokter liep met bella de onderzoeks kamer in.
"Doe je vest maar uit en je pull ook"zei hij.
Bella deed het en d dokter vroeg "wie heeft dit gedaan".
Bella antwoorde "mijn ouders meneer"
De dokter knikte en zei "wel daar kan ik niet veel aan doen."
Ze knikte en de dokter zei "Wees wel voorzichtig en je mag terug naar nikkie hoor".
Bella deed haar vest aan en liep naar nikkie.
Haar pull had ze ook al aan maar haar rechterarm was nog zichtbaar toen ze de kamer binnekwam.

Nikkie keek raar naar bella.
Bella's arm was zichtbaar en er zaten allemaal blauwe plekken op.
Soms zaten er wat krassen bij ze schrok er een beetje van waarom wist ze dit niet?
Toen dacht ze aan zichzelf ze had het eerst ook niet durven vertellen aan niemand ook niet Zelman haar bloedeigen broer tot ze het natuurlijk wel verteld had.
Haar mond stond open en ze bleef kijken naar de arm zou die dokter het gedaan hebben?
Was het eerste wat in haar op kwam, maar dat zou neit kunnen die blauwe plekken waren veels te oud.
"Wie heeft dat gedaan?" vroeg ze terwijl ze naar Bella's arm wees.

"Mijn beide ouders"zei ze.Ze keek nikkie aan en ging even in een stoel zitten.
Ze staarde even inn het niets.

"Wat erg." zei ze zacht.
"Hebben ze meer gedaan dan dat dus wat mijn stiefvader ook met mij heeft gedaan?" vroeg ze en keek even naar haar langzaam dikker wordende buikje.

Zelman kwam de kamer langzaam binnen. ''hé zusje'' zei hij en glimlachtte vaagjes.
Zelman zag er wat onrustig uit en niet op zijn gemak.
Hij voelde zich al de hele dag misselijk. Vooral omdat zijn hart zo snel en hard in zijn keel en hoofd bonkte.

"Niet dat ik me kan herrineren,maar met mijn zusje hebben ze hetzelfde als bij mij gedaan"zei ze.Ze keek even verdrietig omdat ze niet wist waar haar zusje was.

"he broertje." zei ze opgewonden en wou het bed al uitspringen, maar merkte dat ze te moe was.
"O wat erg." zei ze zacht en keek naar Bella.
"Kom is hier dan kan ik je troosten." ze wist dat zij eigenlijk getroost zou moeten worden, maar ze hield er nooit van om getroost te worden als een ander in de kamer het ook nodig had.

Ze liep naar haar maar trooste haar tegelijk ook.
Ze keek even naar zelman en toen naar nikkie.
Ze miste wel iets haar zusje.

"Meid je vind haar wel." zei ze fluisterend in haar oor.
Ze lied Bella los en aaide het katje dat knorrend op haar schoot zat.
"Zelman wat is er?" vroeg ze toen ze merkte dat er iets niet goed met hem ging.