Ziekenhuis

Ze knikte en keek naar zelman.
Ze verveelde zich wel een beetje maar bleef toch.
De dokter die haar onderzocht kwam binnen.
Ze gaf de uitslag aan haar en liep dan weer weg.
Bella deed de brief open ze las hem en schrok.
Er stond in dat ze een hartziekte had.

Nikkie zag dat Bella ergens van schrok.
"Wat is er?" vroeg ze toen ze zag dat het van een brief was.
"Is er iets niet goed?" vervolgde ze snel ze keek lief naar Bella en wist niet wat ze nog meer zou moeten zeggen.
Tot dat het katje de stilte verbrak en begon te mieauwen.

Bella liep naar haar en gaf de brief.
Er viel een kleine traan op de vloer.

De dokter kwam de kamer binnen want hij verwachtte wel dat Zelman hier zou zijn.
De dokter wenkte even naar Zelman dat hij moest komen. Zelman knikte langzaam en zuchtte even.
Hij liep loom naar de dokter en samen liepen ze de kamer even uit.
''Ik neem aan dat je hebt gemerkt hoe je gereageerd hebt steeds?'' zei de dokter.
Zelman knikte kort. ''nou goed we zijn er achter gekomen dat je gedrags problemen hebt maar dat ze heel erg zijn'' zei de dokter.
''dat heb ik ook gemerkt ja'' zei Zelman en snoof even. ''We weten nog niet precies hoe we je er af kunnen helpen maar het is wel gevaarlijk voor je'' zei de dokter.
Zelman knikte kort. ''ik zal hier wel in het ziekenhuis blijven ik ben hier toch vanwege m'n zusje'' zei hij.
De dokter knikte en liep weg. Zelman zuchtte even en liep de kamer weer binnen. Hij ging op een stoel bij het bed zitten en keek afwezig naar de grond.

Nikkie schrok van de brief ze keek naar Bella en zag een eenzame traan de vloer raken.
"Het komt heus wel goed." zei ze, maar zelf wist ze dat het helemaal niet goed zou komen.
Aan deze ziekte kon men nog helemaal niks doen.
Haast niemand had het dus ze doen er ook heel weinig aan een kleine traan viel bij Nikkie ook naar beneden ze vond het echt zielig.
Ze keek raar naar Zelman die weg liep en even later terug kwam en afwezig naar de grond keek.
Ze zuchte blijkbaar iedereen die ze kende had wel iets wist ze nu.
Ze hadden allemaal rust nodig en dat merkte de zuster.
De zuster liep weg om een twee dekens, twee kussens en twee matrassen te pakken.
Nikkie lag op een kamer die best wel groot was en er dus ook anderen konden blijven slapen.
"Ga maar even slapen." zei de zuster die zelman en Bella op een van de matrassen hielp.
Langzaam liep de zuster op Nikkie af "Weltrusten en je boft meid niemand mag eigenlijk blijven slapen en anders moet het famillie zijn." zei de zuster lachend.
"Hij is ook famillie alleen zij niet." zei ze terwijl ze van Zelman naar Bella wees.
De zuster knikte en gaf Nikkie nog een slaapkusje op haar voorhoofd en liep daarna weg.
Nikkie viel al snel in slaap en een zacht gesnurk onstond.

Belle hoopte dat het goed kwam.
Ze ging op het bed liggen maar viel niet snel in slaap.

Zelman ging met tegen zin op het matras liggen. Hij voelde dat de hoofdpijn erger werdt.
Hij kreunde even en sloot zijn ogen daarna, maar kon niet in slaap komen.
Hij werdt echt gek van dat gebonk in zijn keel en hoofd.

Bella kon niet slapen.
ze ging op haar bed zitten en dacht na.
Waarom moest ik dit hebben dacht ze

Nikkie werd langzaam wakker en keek slaperig om zich heen.
Ze zag dat Bella en Zelman nauwelijks geslapen hadden ze glimlachte en keek naar de zuster die net naar binnen kwam lopen.
"Hey zuster." zei ze zo zacht ze kon ze wou de andere twee niet wakker maken.
"Lekker geslapen?" vroeg de zuster en sloop langzaam naar het bed van Nikkie.

Bella was al lang wakker.
Ze had niet geslapen omdat er allemaal vragen door haar hoofd spookte.

Seraphine kwam rustig het ziekenhuis terug binnen om op controle te gaan met het meisje
dat ze in eigen verzorging had genomen, en ze kijkt even om haar heen. Bij het voorbijgaan
van een kamer had ze Zelman gehoord en nog anderen, maar toch zou ze hen niet gaan
storen. Bovendien had ze zelf ook haar zorgen, en ze kon over vele dingen niet praten. Tegen
niemand want vele dingen waren diep verborgen.

Paar maanden later dus op de geboorte XD.
Nikkie keek angstig om zich heen.
Niemand was er nu en net nu moesten de weeën komen.
Ze schreeuwde het uit en al snel kwam er een zuster aan die een dokter haalde.
Haar buik was al heel dik ze keek angstig naar haar buik en naar de zuster die de hele tijd wat riep.
"Gaat dit wel goed?" vroeg de zuster telkens ongerust.
Nikkie keek van de dokter naar de zuster.
Snel liepen ze de kamer uit en haalde wat hulp de zuster en de dokter keken naar elkaar en hun lippen bewogen.
Angstig keek ze om zich heen een andere zuster kwam naar binnen en probeerde meteen te helpen.
Na een lange tijd had ze een klein engeltje in haar armen het was zo zacht zo lief.
Ze keek ernaar en dacht nog diep na waarom was haar broer er nu net niet.
Waarom was er niemand die ze niet kende?
Waarom was de vader er niet?
De laatste vraag wist ze wel te beantwoorden, maar ze had nog een vraag die in haar hoofd bleef spelen.
Hoe zou ze het moeten vertellen dat de vader dood is gemaakt door haar oom.
En dat de vader haar moeder had verkracht?
Die vraag bleef maar in haar hoofd spoken langzaam keek ze naar het kleintje in haar armen dat langzaam haar armpjes bewoog ze glimlachte toen ze een belletje uit het mondje zag komen en dat al snel knapte.
Ze keek naar de dokters en de zusters die haar hadden geholpen.
"Bedankt dat jullie geholpen hebben dit kleine wondertje de wereld op te brengen." zei ze eerlijk.
Ze wist eigenlijk niet precies waarom ze de hele tijd hier had gelegen.
Vast om haar aan te laten sterken en voor de zekerheid voor het kleintje.
"Wil je het laten adopteren?" vroeg de zuster die onderhand ook het hele verhaal wist.
Eigenlijk wist de hele wereld bijna het hele verhaal.
Er gaat namelijk de ronde dat deze man meerdere kinderen had verwekt met jonge kinderen.
En hij had het telkens op dezelfde manier gedaan eerst kind ontmoeten op jonge jaren.
Dan uiteindelijk relatie met de moeder.
Blijkbaar ook de moeder mishandelen.
Kind mishandelen dan alles nagaan en wachten tot het kind ongesteld raakt.
En dan maar beginnen en veel leugens vertellen.
Hij was anders nog nooit opgepakt.
Snel dacht ze weer aan de vraag van de dokter "Euhm nee ze is te mooi om weg te geven." zei ze eerlijk en keek de dokter aan.

Xenia was zo klein en schattig.
ZE hoorde stemmentjes.Ze lag in de armpjes van haar mama en ze huilde wat heel normaal was voor een babytje.
Ze had al wat haar op haar hoofdje en lekker zwart kopje.Ze opende zacht haar oogjes maar sloot ze snel weer.

"sssss." zei ze zachtjes en keek haar kleine langzaam aan.
Ze aaide het zachtjes over haar bolletje (correctie) haar zwarte bolletje XD.
"Heeft u al een naam bedacht?" vroeg de zuster die op de stoel naast het bed kwam zitten.
"Nou nee niet echt ik heb er al wel aan gedacht.
Dit is nou wel het voordeel ik kan nu helemaal zelf de naam uitkiezen." zei ze zacht en grinnikte even.
"Is Andrea niet iets?" vroeg de zuster.
"Nee niet echt." zei ze terug en dacht diep na tot ze er op kwam.
"Xenia." zei ze met een knikje en keek het baby'tje dat in haar armen lag aan.
"Je bent een klein schatje." grinnikte ze kort.
"Mijn kleine schatje en van neimand anders." zei ze en aaide het kleintje nog eens.
"Mijn kleine Xenia'tje." zei ze en gaf het kleintje een kuske op het bolletje.

Er verscheen een glimlachje op haar gezichtje.
Ze opende haar oogjes weer en voelde een klein kusje op haar hoofd.
Ze was een gezonde baby dacht ze.
Ze kroop tegen nikkie aan en had het nu heel warm.

"Je bent mijn kleine wondertje." zei ze zacht en dacht toen aan een mooi slaapliedje.
Ze begon het toontje een beetje te neuriën tot ze eruit was en het begon te zingen.
https://www.youtube.com/watch?v=l7kSUR4LwEg
Toen ze klaar was wiegde ze het kleintje langzaam heen en weer tot de dokter eraan kwam en Nikkie lief aan keek.
"We moeten haar nog eventjes schoonmaken." zei de dokter zacht en pakte Xenia van Nikkie over om het schoon te maken.
Even later lag Xenia schoon en gewikkeld in doeken weer in Nikkie's armen ze keek vertederd naar het kleintje en gaf het nog een kusje waarna ze het liedje nog een keertje zong om Xenia weer in slaap te laten komen.

Xenia haar oogjes sloten zich zacht.
Ze draaide zich en viel in slaap.
Ze was zo schattig.

Zelman liep de kamer binnen. Hij had het nieuws gehoord.
Hij keek druk omzich heen en keek daarna naar Nikkie. ''mag ik binnen komen?'' vroeg hij zachtjes.
Hij zag namelijk het kindje in haar armen en wou het niet van streek maken.

Xenia werd wakker.
Ze stak haar handjes de lucht in en maakte vuistjes.
Ze keek opzij en zag een man en dacht dat het haar papa was.
Ze draaide haar armen naar hem en wou dat hij haar op pakte.

Seraphine hoorde plots vanalles, en toch was ze wel een beetje nieuwsgierig. Rustig kijkt ze
heel even in de kamer binnen, vanwaar ze het geluid had gehoord maar dan merkt ze plots
dat er iemand aan haar shirt trekt. Ze kijkt om en glimlacht dan naar het meisje met de naam
Marie. Vervolgens kijkt ze nog even in de kamer binnen, maar dan stapt ze gewoon met Marie
weg om wat te gaan eten in de cafétaria.

"Ja je mag komen." zei ze en keek lief naar Xenia en naar Zelman die binnen kwam.
"Nee kleintje dat is je oom niet je pappa je pappa...." ze stopte en keek het baby'tje dat in haar armen lag lief aan.
Ze glimlachte kort en keek toen naar Zelman.
Je kon goed zien dat ze er moeite mee had.

Xenia lachte wat en keek haar mama aan.
Ze mumelde wat.Ze had honger.

De zuster kwam opeens weer binnen met een klein flesje "Het is beter als we haar de fles geven." zei de zuster vriendelijk en gaf het warme flesje aan Nikkie.
Nikkie pakte het flesje vriendelijk aan en deed het langzaam in het mondje van Xenia.
"Hier lekkere melk." zei Nikkie met een glimlach ze wist nog niet goed hoe ze met een baby om moest gaan, maar dat zou later nog wel komen.
Nu gewoon genieten van het kleine wondertje.

Ze dronk van het flesje.Wie is mijn papa dacht ze.
Ze dronk voort en voort.Het flesje was bijna leeg.

"He niet zo snel meiske ik kan het beina niet meer volhouden." zei ze met een glimlachje op haar gezicht.
Xenia leek zo op haar vader dit zou ze eigenlijk gewoon helemaal niet aan kunnen.
Een kleine traan viel naar beneden ze zou zich hier altijd aan herrineren in iedergeval als ze Xenia hield anders niet.
Maar dan zou ze haar mischien ooit weer zien en dan zou ze in tranen uitbarsten.
Snel veegde ze de traan weg ze moest er nog maar eventjes niet over nadenken.