Nieuw

Zelman liet het vuur om hem heen. HIj stuurde het nog wat dichterbij.
Hij grijnsde en bleef rustig staan.

Het werd steeds heter. Ik hou dit niet lang meer vol... dacht Murtagh. Toen kwam het vuur ook nog eens dichterbij.
Nu hield Murtagh het niet meer. Zijn ogen rolde en hij viel flauw van de hitte.

''en hij is uit'' zei Zelman en grijnsde. Hij liep rustig naar Murtagh toe. Hij stond nu voor het vuur dat om Murtagh heen brandde.
Zelman liet het vuur verdwijnen. Hij keek kort naar Murtagh en snoof even.
Hij grijnsde en ineens stonden zijn tanden in de nek van Murtagh. Hij voelde bloed langs zijn tanden sijpelen.
Hij grijnsde lichtjes en verwijderde zijn tanden weer van de nek van Murtagh.
''welkom bij de vampieren Murtagh'' zei hij en grijnsde. Of Murtagh het nou hoorde of niet boeide Zelman niet zoveel.

Na een minuut of vijf werd Murtagh wakker. Zijn lichaam was verlamd, hij kon niks meer doen. Waar ben ik? dacht hij bij zichzelf. De koude stenen van de brug drukten hard in zijn gezicht.
Ineens herinnerde hij zich weer alles. Zelman, het vuur, vampieren. Dat was alles waar hij nu aan dacht. Maar waar is Zelman? Hij probeerde om zich heen te kijken, maar zonder al te veel succes. Zachtjes kreunde hij.

Zelman keek droog naar Murtagh. Hij snoof even en liep naar hem toe.
''zal ik je dan maar even helpen vriend'' zei hij kort. Hij hielp Murtagh overreind.

Zonder al te veel na te denken kwam Murtagh overeind. Ineens zag hij wie hem overeind hielp, maar hij had de kracht niet om iets te doen of te zeggen. Duizelig probeerde hij een stap te zetten, maar het lukte hem niet echt.

''rustig aan gast'' zei Zelman. Hij bleef hem maar helpen anders lag hij zo weer op
de grond. ''kom we gaan maar naar mijn soort van huis'' zei Zelman.
Hij liep met Murtagh in de richting van het huis.

Ineens zag Murtagh zijn mes liggen. Het lukte hem om Zelman weg te duwen en op eigen benen te staan. Hij liep strompelend naar zijn mes toe en pakte het op. "Ik... Ik waarschuw... Ik waarschuw je... Kom... niet... dichterbij..." zei hij moeizaam en langzaam.

''wow vriend rustig maar, ik doe je niks hoor niet nu je net zoals ik ben'' zei Zelman kalm.
Hij ging rustig tegen het tralische hek staan en keek naar de rivier. Daarna keek hij weer naar Murtagh.

"Ik ben... je vriend... niet..." Murtagh had de kracht niet meer om het mes nog langer omhoog te houden, daarom hield hij het nu slap langs zijn lichaam. "Nogmaals... kom geen stap... dichterbij..."

''mij best ik sta hier best, ik hielp je toenet alleen maar ff'' zei Zelman rustig.
Hij grijnsde lichtjes en keek daarna weer even naar de rivier.
Hij stopte kalm een sigaret in zijn mond en keek rustig omzich heen.

Ineens bedacht Murtagh iets. "Je hebt me gebeten hè?" vroeg hij. Laat het niet waar zijn... dacht hij.
Laat het alsjeblieft niet waar zijn

Zelman knikte rustig. Hij keek weer naar de rivier maar hield Murtagh wel in de gaten.
Je had kans dat hij nu ging flippen ofzo en dat hij hem misschien wel ging aanvallen.

"Jij... jij... jij stomme l*l! Kl**tz*k dat je d'r bent! Ik zou je moeten vermoorden! En weet je wat? Misschien doe ik dat ook wel... Stomme rotvampier!" schreeuwde Murtagh, met tranen in zijn ogen van woede. Maak een foute beweging, of zeg iets verkeerds en dit mes gaat, hoe dan ook, dwars door je heen dacht hij.

''denk wat je wilt. Je kan me niks doen'' zei Zelman. Hij keek scherp naar Murtagh.
als hij wil vechten kan hij een gevecht krijgen. dacht Zelman.
Hij stond recht en keek strak naar Murtagh.

"Dacht je dat ik je niks kon doen?" zei Murtagh, nu al bijna helemaal hersteld van het flauwvallen. "Ik heb zat mensen gedood met dit mes. Vampiers zullen niet veel anders zijn, zeker niet nu ik er zelf een ben." Murtagh ging in vechthouding staan, voeten wat meer gespreid, een stukje door zijn knieën gebogen, en zijn mes recht voor zich. Hij hield zijn ogen strak op Zelman gericht, hij zag zijn omgeving al bijna niet meer, voor hem waren het alleen hij en Zelman. Er bestond niks anders voor hem, althans, nu dan.

Zelman bleef rustig staan maar keek scherp naar Murtagh.
''je mag dan een vampier zijn nu maar ik laat me niet door jou verslaan'' zei Zelman.
Hij ging ook in een soort vechthouding staan en wachtte rustig af.
''kom maar op vriend'' zei hij kort.

Er waren niet meer woorden dan dat nodig voor Murtagh.
Hij schoot onmenselijk snel naar voren en haalde blind uit met zijn mes, en zonder te kijken of hij had geraakt, rende hij nog een meter of drie door, buiten het bereik van Zelman. Hij draaide zich zo snel mogelijk om om te kijken of hij geraakt had.

(beslis zelf maar of hij geraakt heeft )

Zelman was geraakt in zijn arm. Hij keek er kort naar en keek daarna strak naar Murtagh.
Zijn ogen begonnen te gloeien. Hij ging recht staan. Er kwam vuur tevoorschijn. Zelman stuurde het vuur met een hoge snelheid op Murtagh af.

Murtagh rolde weg, het vuur raakte hem maar nét niet. Maar doordat hij zo plotseling moest wegrollen, had hij zijn mes laten vallen.

Zelman zag het mes liggen. Hij grijnsde. HIj stuurde het vuur weer op Murtagh af als afleiding.
Hij rende op volle snelheid naar het mes toe. Je kon hem nauwlijks zien.
Hij pakte het mes op en rende weer een stukje van Murtagh af. Hij maakte van het vuur een vorm van een draak.
De draak brulde en vloog op Murtagh af.

Murtagh rolde weg. Hij verdween en verscheen weer voor Zelman. Door de verassing had hij even tijd. "Dagdag" zei hij, en hij duwde de punt van het mes vol in de buik van Zelman.

Zelman keek verbaasd naar Murtagh. Hij voelde toen het mes in zijn buik.
Hij zakte in elkaar. HIj spuugte wat bloed uit. Hij keek naar murtagh. ''hier zul je voor boeten'' zei hij.
Hij verdween en zat nu verderop.
Hij stuurde het vuur nu om Murtagh heen. Het vuur sloot zich.
Zelman keek ondertussen even naar de wond in zijn buik. HIj stond moeizaam op.
Hij leunde tegen het tralische hek aan en keek weer naar het vuur om Murtagh heen.
Het vuur werd ineens kleine fonkjes. Zelman stuurde fonkjes op Murtagh af.
De fonkjes gingen zo snel dat je ze nauwlijks kon zien. Ze vlogen in volle snelheid langs de benen en armen van Murtagh. De fonkjes zorgde ervoor dat hij sneden zou krijgen.

(zo'n mes trek je er niet zomaar even uit laat staan dat je dan nog goed helder kan denken, maarja x'D)

Murtagh had nu allemaal brandwonden en sneeën op zijn armen en benen. Hij hijgde en viel op zijn knieën. Hij verdween en verscheen weer, drie meter verder naar achteren. Nu pas had hij het eigenlijk door. "Hoe deed ik dat?" fluisterde hij zacht. Hij probeerde het nog een keer, dit keer kwam hij ongeveer een meter naast Zelman terecht. Hij zag zijn mes liggen en pakte hem razendsnel op. Daarna verdween en verscheen hij weer op zijn vorige plek.

(ow ik dacht dat je het er al uit getrokken had xD)

Zelman bleef hijgend tegen het hek staan. Er liep bloed langs zijn arm en buik.
Hij zag even wazig en daarna weer scherp. Hij kneep zijn ogen even dicht.
Daarna keek hij weer naar Murtagh. ''laten we hier mee stoppen dit heeft geen nut..'' zei Zelman.