Het nieuwe jongentje Kotarou.

Kotarou rende hijgend naar de brug eenmaal bij de brug stopte hij met rennen.
Hij bleef staan en keek naar de grote brug, in de verte zag hij een stad.
Hij zou daar nu gaan leven, hij had geen ouders meer of huis en hij had
geen idee of hij eigenlijk wel broers of zussen had.
Hij liep langzaam de brug op en keek over het ijzere hek naar de rivier.
Hij zuchtte en keek weer naar de stad. Hij herinnerde zich ineens wat
zijn moeder hem ooit had verteld. In deze stad leefde vampieren.
Kotarou wist niet of hij het moest geloven maar aan de andere kant
als het waar zou zijn zou het bestwel leuk zijn. Kotarou was er erg
Nieuwschierig naar of ze hier ook werkelijk leefde.

Seraphine liep rustig rond terwijl ze wat om haar heen keek, en ze besluit dan om
naar de brug te gaan. Haar ogen zijn gericht op de brug, en ze denkt heel even
wat na. Haar pillen had ze al ingenomen dus daar hoefde ze zich geen zorgen om
maken. Met een glimlach stapt ze gewoon weer verder, en ze kijkt dan voor zich
als ze een jongetje opmerkt. Rustig en vriendelijk blijft ze staan, terwijl ze naar
het jongetje kijkt. Gelukkig was er nog niemand die een kans bij haar nek had
gegrepen, en voorlopig zou ze het ook niet toelaten. Ze heeft zich goed leren te
verdedigen tegen vampieren, allemaal dankzij de vampierenfamilie.

Kotaru liep rustig over de brug en keek ondertussen afwezig naar de rivier.
Het stroomde rustig onder de brug door en soms vlogen wat meeuwen krijsend
over, zoekend naar restjes eten. Kotaru wist niet dat er een vrouw naar hem stond
te kijken en bleef rustig door lopen. Hij keek even achter zich en ineens botste
hij tegen iets aan. Hij keek geschrokken op en deinsde achteruit. Hij zag dat het
een vrouw was en ging recht staan. zou ze een vampier zijn? dacht hij onzeker
en zuchtte diep. Hij besloot zich maar te verontschuldigen voordat ze misschien
boos werd. ''eh.. het spijt me mevrouw ik lette niet op'' zei hij zachtjes. Hij keek
even naar de grond en daarna weer naar de vrouw. Hij vroeg zich af hoe ze ging
reageren.

Seraphine bleef gewoon rustig staan kijken naar het jongetje, en ze glimlacht heel even.
Plots schrikt ze wel even als hij tegen haar botste, en ze blijft hem gewoon vriendelijk
aankijken. Het geeft niet. Vertelde Seraphine zacht tegen hem, en ze kijkt hem
nog steeds rustig aan. Even glijd haar blik over de omgeving, en ze kijkt dan de jongen
aan. Heb je soms honger? Vroeg ze dan vriendelijk aan hem, en ze kijkt even of
er geen vampier in de buurt is. Niet dat ze bang heeft ofzo, maar ze kan ze wel aan. Ok,
ze is dan wel een mens, maar verdedigen kan ze wel goed. Tenslotte werd ze niet voor
niets getraind door vampieren, en ze wist altijd wel wanneer ze er gebruik van kon maken.

Kotarou bekeek haar even en keek haar daarna weer gewoon recht aan.
Ze vroeg of hij honger had. Wat bedoelde ze daar mee? was ze een vampier
die zocht naar bloed? Wou ze van hem soms bloed drinken? Nee dat kon haast
niet want ze vroeg of 'hij' honger had. ''eh bestwel..'' zei zachtjes. Misschien was
de vrouw wel heel aardig. Kotarou stak ineens zijn hand uit en glimlachtte.
''ik ben Kotarou Muchizuki'' zei hij en keek naar de vrouw en wachtte rustig
op een antwoord.

Mearl kwam langzaam aangelopen met een shagereinige blik keek ze naar een jongen ongeveer van haar leeftijd ze had in geen tijden iemand van ongeveer haar leeftijd gezien.
Langzaam strompelde ze erop af je kon haar vleugels goed zien, maar als ze ernaar zouden vragen zou ze gewoon zeggen dat het een kostuum is.
Met zielige ogen keek ze de twee aan "ik heb honger." zei ze zacht en ook een beetje nep verlegen het was een soort van toneelstukje.
Alleen niemand zou merken dat ze een vampier was wie zou nou iemand van 10 beschuldigen van vampier zijn.
Al hoewel de twee mensen hadden wel die posters kunnen zien waar zij op stond met gezocht eronder.

Kotarou keek even naar de vrouw en hoorde toen een stem.
Hij keek om en zag het meisje staan. ''hoi'' zei hij en zag toen de vleugels.
is zij soms een vampier? dacht hij. Hij liep naar haar toe en liep een rondje
om haar heen. ''wow cool die vleugels zeg'' zei hij en keek onder de indruk
naar de vleugels. Daarna ging hij voor het meisje staan en stak zijn hand uit.
''ik ben kotarou en jij?'' vroeg hij en glimlachtte.

Seraphine vertrouwde het meisje niet, maar dat liet ze niet merken. Bij deze kijkt ze
gewoon rustig naar Kotarou, en ze glimlacht dan ook vriendelijk naar hem. Ik ben
Seraphine. Vertelde Seraphine vriendelijk, en ze kijkt weer eens heel even om
haar heen. Dan richt ze haar aandacht gewoon op het meisje, en ze kijkt deze ook
gewoon vriendelijk aan.

"ja mooi he jammer dat het alleen maar een kostuum is en ze niet echt zijn." zei ze glimlachend ze vond die jongen wel aardig.
"aangenaam ik ben Mearl." zei ze deftig ze was altijd al deftig geweest en toen ze zijn kleren zag kwam het weer terug.
Zelf draaide ze nog een rondje om haar kleren te showen ze hoopte maar dat die twee niet die posters zouden zien waar zij op stond en nog wel vliegend het was getekend soms in iedergeval en soms was het ook een echte foto, maar dat boeide niet het was genoeg bewijs dat ze een vampier was net zoals haar slachttanden.
Toen ze aan haar slachttanden dacht voelde ze meteen aan haar mond en hoopte maar dat hij ze niet had gezien snel verbergde ze de slachttanden door te hoesten en haar hand voor haar mond te houden.

Kotarou lachtte toen ze een rondje draaide om haar kleren en vleugels
te showen. Hij glimlachtte vriendelijk en keek toen even naar Serapine.
Hij glimlachtte terug naar haar en keek daarna weer naar Mearl. Hij
zag dat ze hoeste en liep naar haar toe. Hij klopte voorzicht op haar rug
en keek naar haar. ''gaat het wel?'' vroeg hij. Terwijl hij rustig naast haar
bleef staan.

Seraphine hield echter het meisje in de gaten, en dan kijkt ze heel even naar enkele
posters. Niet dat het haar kon schelen, want ze had totaal geen angst voor een vampier.
Nee, ze had nooit angst gehad, en zelfs mee geweest op de jachttijden van vampieren
naar slachtoffers. Zij vond het altijd spannend om te zien hoe ze dat deden, en ook had
ze vaak haar schetsboek mee om dat te tekenen. Even kijkt ze naar het meisje, en ze
schud even haar hoofd. Seraphine wist ondanks die posters dat ze een vampier was,
maar ze zou er niets over zeggen in het bijzijn van anderen.

"ja het gaat wel." zei ze en hoeste nog een keer ze keek op naar Seraphine ze wist dat zij wist dat zij een vampier was XD.
"euhm is er iets?" mompelde en keek lief naar Seraphine ze had haar slachttanden helemaal niet meer onder controle en toen ze naar Kotarou glimlachte waren haar slachttanden zichtbaar.
Pearl kom helpen zei ze in gedachten zo alleen kon haar huisdier haar horen en niet veel later kwam Pearl eraan.
"sorry ik moet weg." zei ze zacht ze keek naar Pearl die langzaam landde het was een kruising van een kat en een roofvogel en dan nog een stuk groter zodat iedereen erop kon vliegen.
Snel sprong ze op hem Kom Pearl we gaan zei ze in haar gedachten en vloog op haar huisdier weg.

Kotarou keek even naar Seraphine en daarna naar Mearl. Hij had haar
tanden gezien. Hij slikte even en toen kwam er ineens een beest aangevlogen.
Mearls sprong erop en vloog ermee weg. Kotarou keek haar verbaasd na.
Die vleugels waren dus geen kostuum ze waren echt. Mearl was een vampier.
Kotarou zuchtte en liep naar Seraphine toe. Hij ging bij het ijzere hek staan
en keek naar de rivier. ''ze is een vampier..'' mompelde Kotarou.
Hij keek even naar Seraphina en daarna naar de lucht.

Seraphine bleef echter gewoon kalm staan, en ze kijkt hun gewoon vriendelijk aan.
Dan merkt ze dat het meisje weggaat, en ze blijft gewoon kijken naar haar. Om
eerlijk te zijn vond ze het niet zo erg dat het meisje een vampier is, aangezien ze
er respect voor heeft. Ja, een dame dat vampieren respecteert is in de meeste
gevallen heel vreemd, maar voor haar is het een gewoonte. Ja, dat weet ik
Kotarou, maar ik vind persoonlijk dat ze met respect behandelt moeten worden.
Zelf ben ik beschermd geweest door hen. Vertelde Seraphine dan zacht tegen
hem, en ze kijkt hem met een zachte blik aan. Kom dan gaan we wat eten, en
als je wilt kan je bij mij in het hotel slapen. Voegde ze er nog aan toe, en dan
met een vriendelijke glimlach.

Kotarou keek naar haar en knikte langzaam. ''mijn moeder zei dat ik voor
ze moest oppassen maar ik was er altijd nieuwschierig naar'' zei hij zacht.
Hij liep naar Serphina toe en glimlachtte licht. ''ik vindt ook dat ze met respect
behandeld moeten worden!'' riep hij zachtjes en stak zijn vuist glimlachend in
de lucht. Toen vertelde Serphina over haar kamer in een hotel. ''wil je echt
dat ik daar kom slapen?'' vroeg hij verbaasd. Sinds zijn ouders er niet meer
waren had niemand voor Kotarou een slaapplaats gehad of wat te eten.
Hij had nu best honger en hoorde zijn maag een beetje knorren. Hij kleurde
rood en glimlachtte verlegen.