Aanschouw

Jirou kwam aanlopen.
Hij sprong in een boom en wachte op zijn zus.

Seraphine kwam ook aanlopen, en ze kijkt rond naar haar broer. Waar zit
hij nu weer? Dacht ze bij zichzelf, en ze had niet door dat hij in een boom
zat.

Hij sprong uit de boom.
En lande vlak naast haar.
"Aanschouw de kleuren"zei hij

Seraphine schrok en kijkt hem verbaasd aan. Wil je dat nooit meer doen? Ik
kreeg bijna een hartaanval. Zei ze lachend en ze gaf hem speels een duwtje,
maar dan kijkt ze hem aan als hij dat zegt. Welke kleuren? Vroeg ze dan
verbaasd aan hem, en ze kijkt hem dan ook vol verbazing aan.

"Kijk de kleuren op het meer"zei hij.
Jirou zag daar vormen in.

Seraphine kijkt naar het meer, en ze merk dan de kleuren op. Dit
heb ik nog nooit gezien. Zei ze zacht terwijl ze zich op de grond
liet vallen, en opeens dacht ze even aan de eerste dag dat ze hier
naartoe kwam. Maar ook aan de eerste ontmoeting met Zelman, en
wat ze aan hem gevraagt had. Even moest ze bij die gedachte lachen,
en ze had toen geen idee waarom ze dat vroeg aan hem. Dan schud ze
haar hoofd, en ze kijkt wat naar de kleuren.

"Dit zijn de kleuren van de elementen"zei hij en zette zich naast haar.
Hij keek naar de vormen en schetste ze.

Seraphine kijkt hem aan, en ze glimlacht heel even kort.

Hij was klaar.
Je zag dieren mensen bomen.
Hij gaf de tekening aan zijn zus en zweeg.

Seraphine nam de tekening aan, en ze kijkt ernaar. Niet echt wetend waarom
hij dit getekend had, maar ze zou er niets over vragen. Rustig gaat ze op haar
rug liggen, en ze denkt wat na over vanalles.