eindelijk terug

Nikkie kwam aangerend ze was zo blij na twee jaar mocht ze zelf weten waar ze heen ging ze mocht op zichzelf wonen en dat was hierzo.
Ze had hier jaren geleden al gewoond, maar ze moesten toen verhuizen ze wou hoe dan ook hier blijven en protesteerde toen het werkte alleen niet.
En toen ze twee weken later het nieuws hadden gekeken kregen ze te horen dat deze hele stad bijna verlaten was en dat er vampiers woonden ze vond het maar raar en wou meer te weten komen.
Snel rende ze naar de brug het was schemerig en nog even en de zon zou onder gaan.
Ze glimlachte en keek naar de zon terwijl ze nog doorrende tot ze tegen iemand aan botste ze keek op en schrok "sorry." zei ze zacht en keek naar de grond zodat hij of zij haar niet kon zien en zij zelf hij of haar ook niet kon zien geen oogcontact dus.

Zelman liep rustig over de brug. Hij had zijn ogen gesloten, dat had hij vaak als hij rustig wat rond liep. Plots botste iets of iemand tegen hem aan.
Hij keek op en zag een meisje voor zich staan. Hij hoorde nog net dat ze sorry zei.
''maakt niet uit hoor'' zei hij kort. Hij bekeek het meisje. Ze was zeker nieuw hier.
Hij had haar iniedergeval nog nooit eerder hier gezien.

"oke." zei ze zacht en keek omhoog recht in de zwarte ogen van Zelman ze schrok een beetje en stapte een stukje achteruit ze herkende hem maar waarvan?
Mischien van vroeger ofso "Mag ik vragen wie jij bent?" vroeg ze vastberaden mischien zou ze dan weten of ze hem al is gezien had of gekend had.

Zelman keek rustig naar het meisje en leunde tegen het tralische hek van de brug aan.
''Mijn naam is Zelman'' zei hij kort. Hij stak een sigaret op en nam er een trekje van.
Hij blies de rook rustig uit. ''en jij bent?'' vroeg hij.

"euhm ik ben Nikkie." zei ze zacht ze wist dat ze die naam kende toen dacht ze aan vroeger aan toen ze hier weggingen en bij hun nieuwe huis aankwamen.
Haar broer die was op de een of andere manier dood of weggegaan in iedergeval haar moeder had altijd gezegd dat hij allang dood was en dat ze had gedroomd dat ze verhuisd waren en al die andere dingen.
Ze geloofde het toen al niet ze kreeg altijd verhaaltjes te horen over haar broer daar sliep ze altijd prettig van.
Ze zuchte en keek over het water heen.

Zelman sloot zijn ogen even. Hij luisterde naar de naam. Ineens kwam er iets bij
hem op een raar gevoel.
Alsof hij het meisje al kende. Alsof ze famillie waren. Nee, dat kon niet.
Zelman had zijn famillie al jaren niet meer gezien. Alsof hij dood was voor hun.
Waarschijnlijk had zijn moeder dat ookwel iedereen wijs gemaakt.

Nikkie keek even later naar Zelman ze keek recht in zijn ogen en zag de wanhopige ogen van haar broer weer terug van vroeger zijn oude uiterlijk zag ze ook weer voor zich alles van hem zach ze voor zich.
Ze bleef op haar benen staan, maar kon het op een gegeven moment gewoon niet meer aan en liet zich vallen.

Tove kwam aanwandelen en zag zelman en nog iemand die ze niet kende. "Yo Zelman!" riep ze overdreven en begon hyper te zwaaien, daarna keek ze naar Nikki en rende op haar af. "Alles goed?" vroeg ze zacht terwijl ze wat water van haar drinkbus over Nikki gooide.

Zelman keek verbaasd naar Nikki. Hij liep naar haar toe en hielp haar overreind.
''gaat het wel?'' vroeg hij kort maar rustig. Hij keek daarna naar Tove. ''hé Tove'' zei
hij en grijnsde lichtjes.

Nikkie keek om zich heen "Ja broer." zei ze verward en wankelde enorm op haar benen.
Langzaam bewoog ze haar hoofd naar een andere stem die ze jammer genoeg niet kende.

Tove glimlachte naar Nikkie en Zelman. "Wie ben je?" vroeg ze daarna aan nikkie.

Zelman keek verbaasd naar Nikkie. ''zei je nou broer?'' vroeg hij verbaasd.
Hij liet haar bijna los maar deed het maar niet anders zou ze weer vallen.

"Ja hoezo?" vroeg ze raar.
"Weet je het dan niet meer? Van vroeger?" ze keek hem bang aan ze probeerde haar benen in bedwang te houden het lukte alleen niet.

Tove keek van Zelman naar Nikkie en weer terug. "Ik volg niet..., leg het me later maar uit..." zei Tove droog.

Jirou kwam aanlopen.
Met een sigaret in zijn mond liep hij naar het groepje.

(waar heb je die ava vandaan Jirou ik vind hem namelijk niet zo mooi)
Nikkie rook dat er iemand aan kwam lopen met een sigaret in zijn of haar mond.
Hun ouder roken immers elke dag nadat ze verhuist waren tenminste toen kreeg ze het pas door dat haar ouders roken.
Zachtjes knikte ze naar zelman dat hij haar wel los mogt laten en dat het nu zelf wel lukte om overeind te blijven staan.

''misschien moeten we even ergens heen gaan zodat we dit uit kunnne praten'' zei Zelman tegen Nikkie.
Hij liep alvast een stukje vooruit. ''kom je?'' vroeg hij en keek naar haar.

(internet)
Jirou keek iedereen aan.
"ik ben jirou"zei hij

( Deze is mooier )

"Tove..." antwoorde Tove afwezig.

"ja ik kom!" riep ze naar zelman ze keek even naar Jirou en glimlachte kort.
"Nikkie." zei ze vol zelfvertrouwen en liep daarna achter zelman aan.

"Wel aangenaam"zei hij.
Hij keek even het meisje na dat weg liep.

Zelman keek naar Jirou en Tove en liep daarna rustig weg met Nikki.
HIj zou waarschijnlijk naar het oude huis gaan waar hij vaker kwam.

"Hetzelfde." zei Tove.

Peta kwam aanvliegen en lande op zijn schouder.
Jirou streelde zijn arend.

"Mooie vogel..." zei Tove rustig.