Net aan de brug

Seraphine stapt rustig naar de brug toe, waar aan het uiteinde haar nieuw leefgebied
zal zijn. Vluchtig kijkt ze heel even rond, en ze kijkt dan naar de hemel. Het was nacht
toen ze net aan de brug aan kwam, maar dat interesseerde haar niet echt. Ookal wist
ze dat ze moest oppassen voor vampieren, en eigenlijk was ze wel gefacineerd in de
vampieren. Alleen dat liet ze dan vaak niet merken, en haar blik glijd even om de
omgeving af. Vervolgens stapt ze de brug op, en ze blijft wel erg alert op elk soort
geluid of beweging. Ookal kon ze niet goed in het donker zien, maar gelukkig waren
er lantaarnpalen die branden.

Met een diepe zucht stapt ze rustig over de brug, en ze geniet van het briesje dat langs
haar haren passeerd. Niet veel later staat ze in het midden van de brug, en ze kijkt dan
wat naar het water. Maar ook niet te vergeten naar de volle maan, en ze sluit even kort
haar ogen. Ze was blij dat ze eindelijk van haar oude gebied weg was, en ook omdat
het daar veel te gevaarlijk was. Maargoed hier zou ze een geheel nieuw leven beginnen,
en al wilt ze liever voorgoed leven. Aangezien ze een ongeneeslijke ziekte heeft aan het
hart, en ze die ziekte haat.

Zelman liep over de brug. Zoals gewoonlijk zat er een sigaret in zijn mond. Hij liep rustig door en keek even naar de rivier die onder de brug stroomde. Hij keek daarna weer voor zich en zag een meisje. wie is dat nou weer? dacht hij en grijnsde lichtjes. Misschien was ze nog geen vampier. Maar hij moest oppassen er waren geruchten rond gegaan dus iedereen verwachtte hier natuurlijk meteen een vampier tegen te komen als ze nieuw waren. Hij probeerde zijn tanden dus te verbergen en liep rustig op het meisje af.

Seraphine stond nog rustig te kijken naar de maan, totdat ze voetstappen hoorde.
Wat haar dan ook even op deed kijken, en ze kijkt dan naar de persoon die op haar
afkwam. Even hoestte ze zachtjes, en ze nam haar pillendoosje even met de nodige
medicijnen die ze altijd moest innemen. Ook nam ze haar flesje water, en ze nam de
pillen ineen keer in met water. Soms was het moeilijk door te slikken, maar het lukte
wel telkens. Alleen had ze niet veel pillen meer, en ze zou naar de apotheker moeten
gaan met haar bundel voorschriften die ze van de dokters gekregen had.

Haar ogen hield ze op de jongeman gericht, en ze rekt zich heel even uit. Hallo?
Vertelde Seraphine dan vriendelijk, en ze kon niet echt achterhalen of deze een mens
of niet was. Maargoed even haalt ze haar schouders op, en ze kijkt dan weer gewoon
naar de maan. Het zat zo dat ze wel eens een vampier wilde ontmoeten, en hen vragen
of zij last hebben van bepaalde dingen zoals ziektes enz. Want wat zij allemaal gelezen
had in boeken, vond ze dat het gewoon leugens waren. Alleen de kans zou klein zijn
als ze zo'n prachtige wezens zou tegenkomen. Allerlei vragen kwamen in haar op, en ze
zou ze hoe dan ook stellen aan zo'n wezen.

Zelman liep rustig naar haar toe. Waarna hij dichterbij kwam zag hij dat ze ouder dan hijzelf was. HIj ging naast haar staan en keek naar de rivier. Hij blies wat rook uit en snoof even. Hij stopte de sigaret weer in zijn mond en keek naar de vrouw. ''en wat doet u hier zo alleen in de nacht?'' vroeg hij. Door het maanlicht kon je lichtjes zijn scherpe tanden zien. Maar hij probeerde ze zo veel mogelijk te verbergen. Straks liep ze nog gillend weg als ze erachter kwam dat hij een vampier was en dan was ze kans verkeken. Hij bekeek de vrouw even. En keek daarna weer rustig naar de rivier terwijl hij wachtte op antwoord.

Seraphine kijkt de man aan, nadat deze dichter was gekomen en zowat naast haar stond.
Bij het horen van zijn vraag, denkt ze heel even na. Wel ik was net opweg naar de
stad, om hier te gaan wonen. En ze hebben ook nog eens de medicijnen die ik nodig heb.
Vertelde Seraphine dan zacht tegen hem, en ze zag plots door het maanlicht wat scherpe
tanden. Iets wat haar geamusseerd deed kijken, en ze bekijkt hem even van kop tot teen.
Haar ogen hield ze op zijn ogen gericht, en ze glimlacht heel even.

Mag ik wat vragen stellen over vampieren? Vroeg ze lichtjes geamusseerd, en ze
wilde zoveel weten over hen. Hoe ze leven en of ze ook gewoon bij zonlicht kunnen gaan
rondlopen zonder te verbranden, want dat had ze in haar vorige stad wel gezien dat er zo'n
prachtige wezens zowel nacht als dag kunnen leven. Alleen het is toch lastig om dag en
nacht rond te lopen? Ze moesten toch ook slapen en dergelijke? Dacht Seraphine in haar
eigen.

Zelman keek haar aan en grijnsde lichtjes. Zijn scherpe hoektanden waren nu goed zichtbaar. Maar sloot zijn mond weer. Ze had zijn scherpe tanden gezien en dat betekende dus dat ze waarschijnlijk wist dat hij een vampier was. Jammer, weer een kans verkeken. dacht hij en snoof even. Hij blies wat rook uit en keek kort naar de rivier en daarna weer naar de vrouw. ''dus u bent geintresseerd in vampieren?'' vroeg hij. Hij keek even scherp naar haar. Hij hoopte niet dat ze net zoals Edward was. Die liet zich gewoon bijten door hem en dat irriteerde hem nogal. Op die manier had hij ook geen uitdaging ofzo.

Seraphine kijkt hem even aan, en ze kijkt gewoon kalmpjes naar zijn hoektanden. Het
zag er niet eng uit, want ze had wel veel vampieren gezien. Sterker nog vele vampieren
hadden haar al geholpen zonder haar te bijten, en ze was dan ook een keer bevriend
geraakt met een vampieren familie. Even dacht ze aan die tijden toen ze nog jong was, en
ze glimlacht heel even. Als hij haar die vraag stelt, kijkt ze hem kalmpjes aan in de ogen.
Ja, ik vind het interessante wezens, maar iets zit me dwars. Kunnen vampieren wel in
het zonlicht leven? En hebben ze ook soms een ziekte of kunnen ze niet ziek worden?
Vroeg Seraphine dan wat nieuwsgierig, aangezien ze er onderzoek naar deed.

Ook kon het haar niet echt schelen wat mensen van haar dachten, en vooral niet omdat ze
haar al 100x hebben gewaarschuwd voor hun soort. Het enige wat haar kon schelen was de
samenleving tussen de vampieren, en hoe ze door het leven gaan. Natuurlijk wist ze allang
genoeg dat ze van bloed leefden, maar daar had ze geen bang van. Vroeger toen ze nog
jong was waren er vampieren voor haar neus mensen aan het bijten, en dat waren dan
mensen die Seraphine lastig vielen. Alleen had ze nooit echt een idee gehad van waarom
de vampieren haar zo hielpen.

Maar voor hen was ze toen een goede vriendin, en ze hadden zelfs een eed afgelegt om
haar nooit te bijten. Maar jammer genoeg waren ze op een dag er niet meer, en enkel het
as van hun was overgebleven. Sindsdien was Seraphine altijd opzoek gegaan naar hun
soortgenoten, en ze schreef er zelfs boeken over dat het echte leven van een vampier
was.

Zelman keek naar haar en daarna naar de rivier. ''ik ben nog nooit ziek geweest en in het zonlicht lopen doe ik gewoon, ik zit wel vaak in de schaduw ofzo maar tis niet dat ik van het licht wegblijf'' zei hij kort. Hij kon ook niet anders. Hij bestuurde het vuur dus het zou raar overkomen als hij niet tegen de zon kon. Hij draaide zich om en leunde met zijn rug tegen het ijzere hek van de brug. Hij keek kort naar Seraphine. HIj had nu gezegt wat ze wou weten, maar ze moest niet gaan verwachten dat ze niet gebeten kon worden want als het aan Zelman lag pakte hij zo z'n kans als hij die had.

Seraphine luisterde naar het antwoord op zijn vraag, en ze knikte heel even kort. Sorry
als ik te nieuwsgierig overkom, maar ik heb mijn leven een beetje te danken aan een
vampieren familie ookal ben ik maar een gewoon simpel mens. En dankzij die familie heb
ik over het echte leven van vampieren verhalen geschreven, en niet zoals de meesten er
een sprookje van maken. Vertelde Seraphine dan terwijl ze haar koffers nam, om zo
dan weer verder te gaan. Hoewel ze op dit moment nergens heen kon, en ze wist dat er
geen hotel ofzo open zou zijn. Even zucht ze zachtjes, en ze kijkt hem dan gewoon weer
even aan.

Wat stom van me ik heb me niet eens voorgesteld. Zei Seraphine dan zachtjes en
ze kijkt hem rustig aan. Mijn naam is Seraphine. Voegde ze er dan nog vlug aan toe,
en ze glimlacht dan heel even kort vooraleer ze dan haar blik weer naar de maan gericht
had. Het was vreemd dat er geen andere vampieren in hun buurt waren, aangezien ze vaak
vechten voor hun prooi. Nouja dat was toch iets wat ze had ervaren, in de tijd van toen ze
nog jong was.

''ik ben Zelman'' zei hij kort. Hij keek even naar haar en daarna weer naar de rivier. ''het maakt niet uit als je geintresseerd bent hoor alleen ik hou er niet zo van om op allerlij vragen te gaan beantwoorden die me totaal niet aanstaan'' zei Zelman kort. Hij sloot zijn ogen even en haalde de sigaret uit zijn mond en richtte zijn ogen erop. Het vuur in de sigaret doofde en Zelman gooide de sigaret weg.

Seraphine knikte even kort naar hem, en ze kijkt dan weer naar de maan. Aangenaam.
Zei Seraphine zachtjes terwijl ze dan hem weer even kort aankijkt. Het was altijd heel fijn om
een vampier te zien, en ze was er altijd al in geïnteresseerd om hun leefgewoontes. Dan kijkt
ze even om haar heen, en ze nam haar koffers vast. Maargoed ik ga een slaapplek gaan
zoeken. Vertelde ze dan aan hem, en ze liep met haar koffers gewoon weer verder. Ookal
wist ze dat de straten er gevaarlijk bij zaten, nog hield ze zich kalm. Velen zouden gillen als ze
een vampier tegen komen, maar zij was gewoon het tegendeel. Nee, zij wilde niets liever dan
een vampier tegen te komen, en ze simpelweg mee praten.

Haar blik glijd even over de omgeving, en ze stapt dan weer gewoon heel kalm verder. Opzoek
naar een plek om de nacht door te brengen, en dan in de dag opzoek te gaan naar een hotel.
Om eerlijk te zijn was ze wel moe, maar ze vocht er tegen. Zij kon uren wakker blijven als ze
wilde, maar haar hart liet dat niet toe. Ja, ze moest veel rusten, en inspanningen zoals lopen of
iets in die richting kon ze dus niet volhouden. Of beter gezegd mocht ze zelfs niet doen, ookal
deed ze dat vaak wel.

Zelman knikte kort naar haar. Hij zag dat ze haar koffers op pakte en even later weg stapte. Zelman liep ook weer richting de stad. Hij ging wel weer ergens rond hangen. s'avonds sliep hij nooit vaak. Hij liep veel liever door de donker bossen of de kille straten in de stad. Hij verdween rustig in een van de straten.

Seraphine kijkt rustig wat rond, en ze stapt een willekeurige straat in. Toch wist ze niet
waar ze voorlopig zou kunnen rusten, en ze merkt dan niet veel later een bankje op.
Met een zucht gaat ze erop zitten, en ze geeuwt heel even kort. Ok, door deze lange
wandeling naar deze stad, was ze wel erg moe. Haar koffers legt ze simpelweg op de
bank, waarna ze haar benen over de ene koffer legt, en haar hoofd op de andere. Zo
zou ze dan een tijdje slapen, maar toch geraakte ze op dit moment nog niet echt in
slaap. Wat haar even deed zuchten, en ze kijkt rustig om haar heen.

Uren gingen waarschijnlijk voorbij, en nog steeds sliep deze dame niet. Het was vreemd
want normaal viel Seraphine meteen inslaap, en toch na enkele tellen was ze uiteindelijk
in een rustige slaap beland. Ookal zou dat niet lang duren door de geluiden hier in de
stad, maargoed ze zou het toch proberen om wat te rusten.