Rustig zitten bij de rotsen

Seraphine was weer eens naar buiten gekomen, na een lange tijd ergens ondergedoken zitten.
Niet dat ze in gevaar was ofzo, maar gewoon omdat ze even wat moest nadenken over vele
dingen. Toch wilde ze er niemand mee confrontreren, en vooral niet omdat ze een paar weken
geleden door een man werd mishandelt. Maar dat was dan ook omdat hij dronken was, en zij
liep toevallig langs. Om eerlijk te zijn hield ze dit liever geheim, en toch had ze uit woede die
man vermoord. Haar ogen waren gerust op de grote ocean, en ze slaakt even een diepe zucht.

Nog steeds zit ze bij de rotsen na te denken, en ze sluit dan heel even haar ogen. Bij het horen
van enkele voetstappen, blijft ze wel erg alert en zal ze wel altijd een aanval klaar hebben. Aya
was ondertussen ergens gaan jagen in het bos, en ze zou niet snel bij Seraphine zijn. Maar dat
wist ze wel dat Aya vaak op haar zelf weg is, en ze liet het dan ook toe want ze zijn niet echt
baas - dier. Eerder gewoon metgezellen die mekaar helpen bij problemen, en dergelijke meer.

OOC :: VOOR SHARON

Zelman stond op een gebouw. Hij keek naar de lucht, naar de sterren en de maan die aan de hemel stonden. Hij dacht aan Seraphine en zuchtte even. Hij keek naar de straat beneden zich en het strand dat voor hem lag. Toevallig maar toch waar zag hij iemand die toch behoorlijk veel op Seraphine leek. Hij sprong naar beneden in de schaduw van een steegje en keek naar haar. Hij grijnsdel lichtjes en verdween.

Opeens stond Zelman achter Seraphine en legde zijn handen over haar ogen. ''hey hey wie ben ik?'' vroeg hij grijnsend maar wel met een andere lompere stem. Naja waarschijnlijk zou ze wel weten dat hij het was. Ze kende elkaar best goed en Zelman had het dan ook tijd gevonden dat hij Seraphine weer is ging bezoeken. Hij wacht rustig en nog steeds grijnsend op antwoord.

Serpahine zat rustig neer, maar plots werden haar ogen bedekt door iemand. Hoewel ze niet
wist dat die iemand Zelman was, en dan hoorde ze opeens een stem. "Hmm ff denken.....
Zelman?" Vroeg Seraphine dan heel zacht, en ze werd diep van binnen wel wat warm. Dan
legt ze haar handen op die van hem, en ze laat die daar gewoon op. Haar adem was rustig,
en beheerst wat ook gelde voor haar zwart koud hart. Dan haalt ze niet veel later zijn handen
van haar ogen, en ze kijkt dan even om.

"Dat is lang geleden dat ik je nog gezien heb." Zei Seraphine dan zacht tegen hem, en ze
glimlacht heel even zacht naar hem. Toch verdwijnt de glimlach na een tijdje weer, en haar
blik bleef gewoon zacht. Er was geen enkel teken te vinden van een andere emotie, maar dat
is dan ook omdat ze vele emoties goed kan verbergen. Vooral emoties van pijn weet ze heel
goed te verbergen voor anderen, en maar goed ook want ze wilt totaal geen medelijden van
anderen.

Zelman keek haar nep teleurgesteld aan. ''aaah hoe kon je dat nou zo snel raden?'' zei hij alsof hij een zielig klein kindje was. Hij grijnsde daarna en ging naast haar zitten. ''inderdaad een tijd geleden, ik vondt het daarom ook is tijd worden dat ik weer naar je toe kwam'' zei hij en grinnikte. Hij sloeg een arm om haar heen en keek haar rustig aan. ''en hoe gaat het met je?'' vroeg hij en glimlachtte. Hij wist niet of er namelijk nog wat was gebeurd. Hij had haar zolang niet gezien, misschien had ze nog nieuwe mensen of vampieren ontmoet of misschien had ze nog iets bizonders meegemaakt ofzo.

Seraphine grinnikt om zijn woorden, en ze kijkt hem kalmpjes aan. "Agh vrouwen intuïtie
liefje." Zei Seraphine geplaagt, en ze gaf hem een zacht speels duwtje. Dan kijkt ze wat
voor haar, en dan hoort ze plots zijn vraag van hoe het met haar ging. "Het valt wel mee, en
met jou?" Vroeg ze dan terug terwijl ze hem even in de ogen aankijkt, maar dan haar blik
weer voor zich plaatst. Diep vanbinnen was ze eigenlijk niet zo goed, na wat er de vorige
keer was gebeurd met haar. Hoewel ze hem dat liever niet zou willen zeggen, want nadat ze
die man vermoord had zijn nu zijn maten achter haar opzoek om dingen te doen zoals die
man.

Haar hand legt ze onbewust op zijn bovenbeen, en eigenlijk merkte ze het niet echt op. Het
enige waar ze nu op wachtte was een antwoord op haar vraag, en de rest van de omgeving
en dergelijke kon haar even niet meer schelen. Toch had ze gemeent van wat ze toen zei na
hun laatste gesprek hier op het strand, maar iemand dwingen zou ze nooit doen. Als de één
niet wilt dan gaat ze er ook niet om treuren, en het enige wat dan zou geteld hebben is dat
ze het durfde zeggen. Of nog beter gezegd dat ze de moed ervoor had om het te zeggen,
aangezien meesten dat zouden verzwijgen.

Zelman keek haar aan. Het zat hem niet helemaal lekker wat ze als antwoord gaf. Alsof er wel iets aan de hand was. Hij zuchtte even en glimlachtte daarna vaagjes. ''ach je kent me he het gaat zo z'n gangentje'' zei hij en grinnikte. Hij keek haar die aan in haar ogen en gaf haar langzaam een kus. Hij had dat gevoel gemist om bij haar te zijn. Hij keek haar aan en glimlachtte liefjes. Nadat zijn lippen weer van de hare waren keek hij even over het water, daarna keek hij weer rustig aan. ''dat had ik even gemist..'' zei hij en grinnikte.

Seraphine lachtte even om zijn woorden, en ze was dan plots verast van zijn kus. Toch vond
ze het niet zo erg, want ze had het ook erg gemist. "Ja ik ken je goed." Lachtte ze dan even,
en ze drukte weer een kus terug op zijn lippen. Natuurlijk liet ze na een tijdje zijn lippen weer
los, en ging haar blik weer even naar het water. Rustig legt ze haar hoofd op zijn schouder,
en ze merkte plots een vallende ster op. Dat had ze vroeger altijd prachtig gevonden, en ze
kijkt dan weer diep in Zelman zijn ogen.

Ook hoopte ze niet dat ze hen zouden storen, want daar kon ze echt niet tegen. Nu ze hem
eindelijk weer zag, wilde ze haar hele avond met hem besteden. Tenminste als hij dat ook
zou willen, want zoals gewoonlijk zal ze daartoe ook niemand dwingen. Het enige wat men
dan moet doen is eerlijk zijn, en dan zal ze het antwoord ook respecteren.

Zelman keek even naar haar en glimlachtte. Eigenlijk dacht hij hetzelfde. Normaal hield hij veel van actie. Maar deze nacht wou hij rustig met iemand besteden waar hij veel gevoelens voor had. En op dit moment was dat dus Seraphine. Hij keek even over de zee en zag toen ook de vallende ster. Hij had er eigenlijk nog nooit een echt gezien en hij snapte nu pas dat mensen dit een mooi gezicht hadden gevonden. Het gaf ook best een romantisch gevoel, dat had Zelman eigenlijk niet vaak. Maar nu hij bij Seraphine was was hij veel gevoeliger. Hij legde zijn hoofd tegen het hare en ademde rustig.

Seraphine bleef gewoon zo zitten, en ze hield haar hand nog steeds op zijn bovenbeen. Het
was voor haar zelfs ook vreemd om zo een romantisch gevoel te hebben, en dat terwijl ze
nog nooit met iemand iets heeft gehad. Maargoed het kon haar toen niet echt veel schelen,
na wat er allemaal was gebeurd. Haar ogen sluit ze heel kort, maar doet ze algauw weer
open om van het uitzicht, en ook van Zelman te kunnen genieten.