Hospital

Seraphine kwam tevoorschijn in in het ziekenhuis met Jirou, en ze zocht hopeloos naar iemand
die haar kon helpen. Algauw kwamen er dokters, verplegers enz... af naar haar, en ze kijkt hen
aan. Mijn broer heeft hulp nodig, hij wil niet wakker worden. Zei Seraphine bezorgd en ze
kijkt dan naar haar broer, waarna hij dan op een bed werd gelegt. De verpleger vertelde aan
haar dat ze in de wachtzaal moest wachten, en ze kijkt dan wat triest naar de grond.

Jirou werd op een bed gelegd.Opeens kwam er een dokter binnen en die zei "wat is er met deze jongen aan de hand."Een zuster zei "hij wil niet wakker worden en zijn zus daar heeft hem binnengebracht."De dokter knikte en dacht na.

Seraphine bleef neerzitten in de wachtzaal, en ze hield haar gezicht op de grond. Ze wilde
niet nog iemand dat dierbaar was verliezen aan de dood, aangezien haar ouders waren
vermoord. Maar ook Delphine en haar familie waren vermoord, en beide waren ze erg heel
dierbaar.

EEn dokter ging naar haar toe en zei"wat is er gebeurt."Een zuster deed de mond van jirou open ze zag dat er 2 tanden scherper waren."dokter kom is kijken"Zei ze.De dokter kwam en keek de mond in.Hij keek nog verder.

Seraphine kijkt op en ze kijkt de dokter aan, waarna ze er dan niet aan gedacht had dat zij
en Jirou vampier zijn. Ik wet niet maar hij werd door een hond gered uit het water.
Zei ze dan zacht tegen de dokter, en ze hoopte dat dokter hem kunnen helpen.

De dokter reanimeerde hem maar hij kwam maar niet bij.
Hij leefde wel maar hij lag in coma."Je mag ij hem had hij een vriendin hier"vroeg de zuster.

Nikkie had gevoeld dat er iets niet goed was.
Ze snelde naar een hospital in de buurt ze rook een bekende geur en ging in de wachtkamer zitten.
Ze rook de geur daar een stuk sterker ze wist even niet wat ze moest doen.
Opeens voelde ze weer iets raars en zag voor zich dat Jirou gereanimeerd werd ze schrok er enorm van en snelde eropaf ze ging op haar gevoel af en uiteindelijk kwam ze bij een kamer terecht.
Ze snelde naar binnen en keek geshokt naar de dokter en de zuster.
"Wa wat is e er gebeurd?" vroeg ze zacht en liep naar Jirou toe.
Ze streek de haren uit zijn gezicht ze zag zijn mooie grijs/blauwe ogen een traantje liep langs haar wang.
Ze snikte en keek weer naar de zuster.
De zuster knikte kort en liep naar Jirou toe ze deed zijn mond open en wees naar de hoektanden.
Nikkie schrok ze wist hier niets vanaf hij was dus ook een vampier.
Geshokt rende ze weg hoe kon dit waarom?
Was zij het aas ofso deet hij dit om haar een vampier te maken.
Ze keek nog een keertje achterom en rende daarna snel weg.

Jirou had een vermoede diep in zich.
Nikkie was hier en ze wist het.Hij wou haar geen vampier maken.
Zijn toestand verergerde hij ging in lichte shok.
Een dokter rende haar achterna"zijn toestand verslechtert"

Nikkie hoorde het.
Ze bleef stilstaan en deed niks de tranen werden alleen maar erger.
Ze wou het niet ze wou niet terug ze kon het niet aan.
Een man die ze amper had gezien rende langs haar en duwde haar omver.
Nikkie keek de man verbijsterd aan.
Ze stond op en liep het ziekenhuis met tranen in haar ogen uit.
Ze kon gewoon niet bij een bedrieger zijn.
Hij zou het wel uitleggen als hij weer beter werd.

(Net ook met dat reanimeren dat is nogal wazig.
Je typt dan wel dat hij Gereanimeerd word, maar daarvoor weet ik niks daarvan.
Ik weet niet dat jij een harstilstand krijgt als ik dat lees.
En dan opeens staat er dat je gereanimeerd word.
Dat is nogal een half verhaal dan dus werk daar aan )

Jirou raakte steeds meer in shok.Verplegers moesten hem kalm houden.
Zijn ogen waren open en ze waren nu helemaal wit.De dokters schreeuwden "geef hem morfine hij raak in shocktoestan".De verpleegster nam een spuit en stak die in jirou's arm en spoot de morfine erin.Hij was nog steeds in shock.De helft van het personeel stond nu voor de deur.

Nikkie hoorde dat er wat werd geroepen iets van morfine en dood.
De tranen sprongen in haar ogen ze kon gewoon niet terug ook al zou hij dood gaan het boeide haar niet.
Ze werd bedrogen alweer voor haar part kon hij dood.
Ze snoof met tranen in haar ogen toen een dokter eraan kwam en haar meetrok.
"Laat me los." riep ze woest, maar de man nam haar gewoon veder mee.
Hij bleef staan voor de kamer hij mompelde wat.
Nu Nikkie daar was werd de shok minder Nikkie kon het nu al helemaal niet aan.
Omdat zij weg ging raakte hij in shok.
Ze moest nu kiezen iemand die overlijd omdat zij niet bij hem is of iemand die leeft en die altijd bij je moet zijn en dan weer bedrogen worden nee dat zou ze niet willen.
"Laat me los nu." riep ze woest naar de man en schudde de hand van de man van haar arm eraf.
De man pakte haar weer beet voordat ze weg liep "Blijf." piepte hij zacht, maar Nikkie kon dat niet echt niet.
Ze gaf de dokter een rake en harde klap in zijn wang "Die zit." zei ze zacht en met een klein glimlachje op haar gezicht liep ze weg.

(Ga nou niet dood omdat ik niet bij je wil zijn en dit is niet smekend dit is onrealistish)

(doe ik nie voor)

Jirou zijn shock vertraagde.Hij lag bijna stil nu.
De dokter zei "iedereen die hier niet hoort ga."
De andere knikten en liepen weg.De dokter n zusters namen
Jirou mee naar de intensive care"Iemand zeg het tegen zijn zus alsjeblieft."
Een zuster liep weer terug en liep naar seraphine "je broer ligt op intensive care"zei ze en wachte tot dat seraphine mee zou gaan.

(oke het leek namelijk wel zo want toen ik wegrende raakte jij in shok)
Nikkie draaide zich nog een keertje om ze zuchte er waren nog een paar traantjes te zien in haar ogen.
Snel rende ze weg ze beefde een klein beetje, waarom had zij altijd pech.

De dokters liep weg maar kwamen weer terug.
Hij dacht aan dion.Zijn wolf.

Seraphine bleef gewoon in de wachtzaal, want ze kon het niet aanzien met hoe zijn toestand
er uitzag.

Jirou lag in de kamer de dokters onderzochten hem nog steeds.
Een man greep zijn arm en onderzocht die.
Hij voelde zich ligt in zijn hoofd.

Seraphine wist even niet wat doen, en ze zucht dan ook heel even. Nu had ze het liefste dat ze
bij iemand kon zijn, en dat voor wat steun. Dan staat ze opterwijl ze even haar blouse goed
doet, waarna ze dan haar broer zijn kamer in liep. Ze ging bij haar broer zitten, en ze voelde
zo de tranen opkomen. Ze nam zijn hand vast waar ze dan zachtjes in kneep, en haar hoofd
had ze op het bed gelegt met haar andere arm eronder. De dokter liet haar gewoon bij hem
zitten, want tenslotte was zij zijn enige bloedverwante. Ook hoopte ze dat hij erdoor kwam,
want ze had geen zin om weer alleen te leven. Jirou kom alstublieft weer terug. Zei ze
zacht tegen hem, en ze huilde dan ook zachtjes. Toch kon het haar niet schelen dat iedereen
slecht over haar en Jirou dachten, want zij wist dat ze alleen het goede wilde doen.

Jirou zijn vinger bewoog.
Zijn ogen waren nog steeds toe maar hij bewoog.

Seraphine hield zijn hand goed vast, en ze liet deze niet los. De tranen bleven maar komen,
en ze kon er niet veel aan doen. Laat me niet in de steek alstublieft, je bent de enige van
de familie die ik nog heb. Zei ze huilend tegen hem, en ze hield zijn hand tegen haar wang
aan.

Zijn vinger bewoog nog een keer.
Van de hand die tegen haar wang lag.
Zijn hart begon langzaam te slaan.

Seraphine hield zijn hand nog zo vast, en ze voelde zijn vinger bewegen. Dit deed haar al wat
meer hoop doen krijgen, maar toch bleven de tranen stromen over haar wangen.

Hij bewoog zijn hand even.
Hij kon niet veel maar met zijn hand begon het.

Nikkie had buiten uren lang gestaan ze kon niet helemaal weg, maar ze kon ook niet blijven.
Ze slikte even en besloot toen naar binnen toe te gaan ze moest toch wat.
Nietswetend dat Jirou langzaam bij kwam liep ze door de gangen.
Nietswetend dat iemand haar tegen zou houden liep ze moedig door.
Ze stopte toen ze iemand hoorde roepen een stem een harde stem die ze herkende ze draaide zich met een ruk om en keek recht in de ogen van een man die ze nog goed kende.
"Maar je je." de man liet haar niet uitpraten en probeerde haar mee te nemen, maar zijn hand ging door haar arm.
Nikkie keek de man aan die raar opkeek.
Er waren opeens meerdere mensen die wisten dat ze nu bij haar moesten zijn.
Ze hadden hulp nodig zeiden ze.
Nikkie werd nu echt helemaal gek ze draaide zich telkens met een ruk naar iemand om.
De man die ze nog al te goed kende van vroeger riep door de massa heen dat ze mee moest komen hij moest iets vertellen.
Ze rende bang dat ze die mensen nooit kwijt zou raken weg naar buiten.
Sommige zusters keken haar raar aan ze wisten niet wat hier gaande was.
"Wat moet je?" riep Nikkie boos toen ze ergens in een steegje kwamen.
De man die haar broer vermoord had vertelde alles en waarom hij alles met haar had gedaan en waarom hij hier nog was.
Hij vertelde dat Nikkie een gave had die ze af kon sluiten en ook weer open kon maken.
Nikkie keek raar naar de man die nog wat veder vertelde over haar gave.
Ze begreep er niet veel van, maar als ze een vampier zou worden zou ze die gave nooit af kunnen sluiten.
Nikkie schrok daar een beetje van ze zou never nooit een vampier willen zijn nu ze dit had gehoord.
Ze knikte toen de man klaar was met praten.
Hij vroeg naar haar kind die hij bij haar verwekt had dus eigenlijk ook zijn kind, maar meteen schudde Nikkie van nee dat hij Xenia nog niet mocht zien.
De man Steven knikte en begreep het goed langzaam vervaagde hij en liet zich niet meer zien.
Hij had iets gezegd over het afsluiten en het openmaken van de gave.
Ze dacht nog even diep na over alles wat hij had gezecht.
Als je je consentreert en in je hoofd roept: megic zal hij open gaan als je weer hetzelfde doet zal hij sluiten.
Ze sloot hem en een tijd hoorde ze geen stemmen meer ze knikte en maakte de gave weer open.
Ze vond het maar raar, want meteen toen ze de soort van poort open had gemaakt hoorde ze allemaal stemmen.
Ze consentreerde zich nog meer en ze sloot haar ogen.
Een man zag haar haren in de lucht vliegen haar ogen schoten open en het was helemaal wit lichtgevend.
Een soort van strepen op haar lichaam lichte op en de man schrok en haalde een paar mensen uit het ziekenhuis iedereen die hij ophaalde keek verbijsterd toe ze slikte en bleven kijken naar het spectakel.
Nikkie zweef in de lucht haar kleren zweefde en haar haren zweefde mee het was mooi om te zien en vooral bijzonder.
Nikkie viel uiteindelijk bewusteloos neer op de grond.
De mensen van de soort van poort verdwenen en de echte mensen begonnen te helpen en brachten haar het hospital in.
Ze werd op een bed gelegd het was niet krities dus ze deden nog rustig.

Seraphine bleef haar broer zijn hand vasthouden, en deze nog steeds tegen haar wang
houdend. Ook de tranen bleven maar komen, en het was waar dat ze zei. Hij was de enige
van haar familie die nog leefde, en ze kon hem echt niet verliezen want dan zou ze gewoon
weg instorten van verdriet.

"S.......e"zei hij.
Hij hoorde alles wel maar veel kon hij niet doen.
Hij wou uit zijn bed springen maar kon niet.